بعضی وقتا یه ایدهها و فکرهایی به سرمون میزنه که به زندگی امیدوارمون میکنه. تو این لحظهها به جای اینکه پیگیر اون ایدهها یا فکرها بشیم و کند و کاوشون کنیم و وارد جزئیاتشون بشیم بهتره که برای حداقل چند روز اصلاً سراغشون نریم و فقط از بودن این امید توی زندگیمون لذت ببریم؛ چون احتمالا وقتی سراغ اون ایدهها بریم و وارد فاز عملیاتیشون بشیم متوجه خواهیم شد که اونطوری که فکر میکردیم نبودن. ما که بالاخره به اون مرحله میرسیم، حداقل مرحلهی امیدشو طولانیتر کنیم تا دلمون حداقل واسه یه مدت کوتاهی خوش باشه؛ همین :)
درباره این سایت